ancak msn penceremden yüzüme arsızca sırıtan encarta ile onun kardeşi spleak radyodan gelen travis- unknown track ile birleştiğinde ve telefonumun ışığının en son ne zaman yandığını hatırlamadığımda anladım gerçekten yalnız -veya yanlız- olduğumu. unutmuşum en son ne zaman isteyerek ağzımı açıp konuşmaya heveslendiğimi, hamamböceğine dönüşmüş olmaktan daha iyi bir durumda mıydım acaba, belki dışarı çıkmaya tanıdık birini korkmasaydım evet. ama eğer gerçekleri konuşacaksam bu sefer hayır. insanın birşeye dönüşmesinin panzehiri bulunabilir -malum tıp da ilerledi gitti hem nevroloji de icad olundu- ama zaten insan hep o dönüştüğünü sandığı birşeyse onun da ilacı var mıdır abidin?
insan kendini çözebilir mi?
referans için bkz. yalnızlığın korunumu yasası
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder