Futbolcu Çıkartmaları Nr.7

  • 0



Roberto Baggio





Johann Cruyff





Hugo Sanchez





Johan Neeskens

Jonathan Livingston




uçmak bir martının en doğal hakkıdır
özgürlük ise varoluşun bi parçasıdır
boş inançlar olsun, gelenekler olsun
özgürlüğü kısıtlayan ne varsa
kaldırıp atmak gerekir.

Richard Bach

Sesli Düşünüyorum : Luckiest Guy on the Lower East Side

  • 0



en son hatırladığım şey yolda yürüyordum ve..yok yanlış girdim sanırım ama olsun bu sefer de yanlış oluversin ne de olsa içimde yükselişi engellenemeyen bir polyanna var son bir saattir..

yolda yürüyordum neden olduğunu unutmuş biçimde ve birden aşırı dozda my name is earl almamın da etkisiyle üniversite hayatım boyunca bana yapılan iyilikleri düşünmeye başladım karma felsefesi misali.sonra içlerinden belli bir kısmını ama ben de onlara iyi şeyler yapmıştım felan gibi bir nedenle geçtim,geçereken de güzel şeyler düşündüm onlarla ilgili. düşündüm,düşündüm düşündükçe de yüzümde aptal bi gülümseme belirmeye başladı sanırım mutlu oluyordum.aslında mutlu olmamı yüzümdeki gülümsemeden değil içimde oluşan kımıl kımıl duygudan anlıyordum netekim mutlu olmasam bile gülebilen bir insanım.

düşüncesi bile beni mutlu ettiğine göre bu insanlar için iyi şeyler yapayım dedim ve karar aldım her gece yatmadan hepsi hakkında iyi şeyler düşüncem hep , kötü şeyler olmuş olsa bile.tanrım ne büyük bi fedakarlık bu.

evet benden de bu kadar.

hey earl !
hey crabman !

Laff-A-Lympics

  • 0



atletizmi bu kadar sevmeme sebep iki kişi var.birisi kenan onuk diğeri de cüneyt koryürek ve kenan onuk'tan sonra cüneyt koryürek de bugün trafik kazasında hayatını kaybetmiş.golden league yarışları nasıl izlenecek şimdi?

Turning Season Within



Draconian beklediğim yeni albümünü çıkardı.aslında resmi olarak çıkarmadı da internete düşmüş kısa sürede.neyse dinledim albümü yine hatun vokal , brutal vokal birleşimi beğendirdi kendini.zaten sevdiğim bi karışımdır grup da beğendiğim bir gruptu, dolayısıyla bütün şartlar mevcuttu ben de gereğini yerine getirip loopa aldım..dinlenmesi tavsiye edilebilir kulaklara hoş gelebilir.


not: bu arada albümlerdeki voice over lar beni çok sevindiriyor.yakında en güzel voice over a sahip albümleri listeliyeceğim sanırım

Thus Ate Zarathustra

  • 0




There’s nothing like the discovery of an unknown work by a great thinker to set the intellectual community atwitter and cause academics to dart about like those things one sees when looking at a drop of water under a microscope. On a recent trip to Heidelberg to procure some rare nineteenth-century duelling scars, I happened upon just such a treasure. Who would have thought that “Friedrich Nietzsche’s Diet Book” existed? While its authenticity might appear to be a soupçon dicey to the niggling, most who have studied the work agree that no other Western thinker has come so close to reconciling Plato with Pritikin. Selections follow.


Fat itself is a substance or essence of a substance or mode of that essence. The big problem sets in when it accumulates on your hips. Among the pre-Socratics, it was Zeno who held that weight was an illusion and that no matter how much a man ate he would always be only half as fat as the man who never does push-ups. The quest for an ideal body obsessed the Athenians, and in a lost play by Aeschylus Clytemnestra breaks her vow never to snack between meals and tears out her eyes when she realizes she no longer fits into her bathing suit.

It took the mind of Aristotle to put the weight problem in scientific terms, and in an early fragment of the Ethics he states that the circumference of any man is equal to his girth multiplied by pi. This sufficed until the Middle Ages, when Aquinas translated a number of menus into Latin and the first really good oyster bars opened. Dining out was still frowned upon by the Church, and valet parking was a venal sin.

As we know, for centuries Rome regarded the Open Hot Turkey Sandwich as the height of licentiousness; many sandwiches were forced to stay closed and only reopened after the Reformation. Fourteenth-century religious paintings first depicted scenes of damnation in which the overweight wandered Hell, condemned to salads and yogurt. The Spaniards were particularly cruel, and during the Inquisition a man could be put to death for stuffing an avocado with crabmeat.

No philosopher came close to solving the problem of guilt and weight until Descartes divided mind and body in two, so that the body could gorge itself while the mind thought, Who cares, it’s not me. The great question of philosophy remains: If life is meaningless, what can be done about alphabet soup? It was Leibniz who first said that fat consisted of monads. Leibniz dieted and exercised but never did get rid of his monads—at least, not the ones that adhered to his thighs. Spinoza, on the other hand, dined sparingly because he believed that God existed in everything and it’s intimidating to wolf down a knish if you think you’re ladling mustard onto the First Cause of All Things.

Is there a relationship between a healthy regimen and creative genius? We need only look at the composer Richard Wagner and see what he puts away. French fries, grilled cheese, nachos—Christ, there’s no limit to the man’s appetite, and yet his music is sublime. Cosima, his wife, goes pretty good, too, but at least she runs every day. In a scene cut from the “Ring” cycle, Siegfried decides to dine out with the Rhine maidens and in heroic fashion consumes an ox, two dozen fowl, several wheels of cheese, and fifteen kegs of beer. Then the check comes and he’s short. The point here is that in life one is entitled to a side dish of either coleslaw or potato salad, and the choice must be made in terror, with the knowledge that not only is our time on earth limited but most kitchens close at ten.

* from the issue
* cartoon bank
* e-mail this

The existential catastrophe for Schopenhauer was not so much eating as munching. Schopenhauer railed against the aimless nibbling of peanuts and potato chips while one engaged in other activities. Once munching has begun, Schopenhauer held, the human will cannot resist further munching, and the result is a universe with crumbs over everything. No less misguided was Kant, who proposed that we order lunch in such a manner that if everybody ordered the same thing the world would function in a moral way. The problem Kant didn’t foresee is that if everyone orders the same dish there will be squabbling in the kitchen over who gets the last branzino. “Order like you are ordering for every human being on earth,” Kant advises, but what if the man next to you doesn’t eat guacamole? In the end, of course, there are no moral foods—unless we count soft-boiled eggs.

To sum up: apart from my own Beyond Good and Evil Flapjacks and Will to Power Salad Dressing, of the truly great recipes that have changed Western ideas Hegel’s Chicken Pot Pie was the first to employ leftovers with meaningful political implications. Spinoza’s Stir-Fried Shrimp and Vegetables can be enjoyed by atheists and agnostics alike, while a little-known recipe of Hobbes’s for Barbecued Baby-Back Ribs remains an intellectual conundrum. The great thing about the Nietzsche Diet is that once the pounds are shed they stay off—which is not the case with Kant’s “Tractatus on Starches.”


Breakfast
Orange juice
2 strips of bacon
Profiteroles
Baked clams
Toast, herbal tea

The juice of the orange is the very being of the orange made manifest, and by this I mean its true nature, and that which gives it its “orangeness” and keeps it from tasting like, say, a poached salmon or grits. To the devout, the notion of anything but cereal for breakfast produces anxiety and dread, but with the death of God anything is permitted, and profiteroles and clams may be eaten at will, and even buffalo wings.


Lunch
1 bowl of spaghetti, with tomato and basil
White bread
Mashed potatoes
Sacher Torte

The powerful will always lunch on rich foods, well seasoned with heavy sauces, while the weak peck away at wheat germ and tofu, convinced that their suffering will earn them a reward in an afterlife where grilled lamb chops are all the rage. But if the afterlife is, as I assert, an eternal recurrence of this life, then the meek must dine in perpetuity on low carbs and broiled chicken with the skin removed.


Dinner
Steak or sausages
Hash-brown potatoes
Lobster thermidor
Ice cream with whipped cream or layer cake

This is a meal for the Superman. Let those who are riddled with angst over high triglycerides and trans fats eat to please their pastor or nutritionist, but the Superman knows that marbleized meat and creamy cheeses with rich desserts and, oh, yes, lots of fried stuff is what Dionysus would eat—if it weren’t for his reflux problem.


Aphorisms
Epistemology renders dieting moot. If nothing exists except in my mind, not only can I order anything; the service will be impeccable.
Man is the only creature who ever stiffs a waiter.


Woody Allen

5 Guys In Limo

Basketbolcu Çıkartmaları Nr.10




Elgin Baylor





Kareem Abdul Jabbar





George Gervin

Film Replikleri #5




#1
Harold Crick: Miss Pascal, what you're describing is anarchy. Are you an anarchist?
Ana Pascal: You mean, am I a member of...
Harold Crick: An anarchist group, yes.
Ana Pascal: Anarchists have a group?
Harold Crick: I believe so, sure.
Ana Pascal: They assemble?
Harold Crick: I don't know.
Ana Pascal: Wouldn't that completely defeat the purpose?

#2
Kay Eiffel: I went out... to buy cigarettes and I figured out how to kill Harold Crick.
Penny Escher: Buying cigarettes?
Kay Eiffel: As I was... when I came out of the store I... it came to me.
Penny Escher: How?
Kay Eiffel: Well, Penny, like anything worth writing, it came inexplicably and without method.

#3
Dr. Mittag-Leffler: I'm afraid what you're describing is schizophrenia.
Harold Crick: No, no. It's not schizophrenia. It's just a voice in my head. I mean, the voice isn't telling me to do anything. It's telling me what I've already done... accurately, and with a better vocabulary.
Dr. Mittag-Leffler: Mr. Crick, you have a voice speaking to you.
Harold Crick: No, not TO me. ABOUT me. I'm somehow involved in some sort of story. Like I'm a character in my own life. But the problem is that the voice comes and goes...
Dr. Mittag-Leffler: Mr. Crick, I hate to sound like a broken record, but that's schizophrenia.

Hellboy




guiellerme del toro
'nun bütün filmlerini izlyeceğime and içtim
kendimce bu yolda emin adımlarla izliyorum..yoğun finaller artı proje kapsamındaki sıkılma partisi ve iğrenç izlenimler sonrası çok da güzel geldi..genelde çizgi roman uyarlamaları arasında beğenilmediğini sanıyordum korkarak izledim ama beğendim..hele ki bu sene ikinci bölüm geliyor onun da fragmanı gayet güzel.

hellboy a da bi çift sözüm var..öyle kahramanlık triplerine girmemesi benden artı puan kazandırdı kendisine ancak abe sapien bir adım önde.

abe sapien rolünde oynayan abimiz doug jones bu tür rollerde guiellerme için -aramızda bi samimiyet oluştu- biçilmiş kaftan..(bkz: el laberinto del fauno) ha bir de silver surfer var ki izlenmemesi gereken filmlerden ..

Omerta

  • 0



come by you have come far
all i had i lost in the flood
come sit with me at the bar
tell me of progress strengthen my blood
no one here knows my name
i have traded my memories for things
but i remember you clearly
do you remember that i used to sing

why have you waited so long

come by you have come far
long since i saw you so how have you been
come sit with me at the bar
how long since they told you that they had found him
no one here knows my name
i gave up my worries for one good thing
but i remember you clearly
do you remember that i used to sing

was it because i never told you
i was going away
that you waited so long
was it because your fucking dreams
meant nothing to me
that you waited so long

it runs from the top of my fingers
into my hands
what is it i have been drinking
i do not understand
i thought i'd lost you my brother
i'm so glad you came
my regards to the ones that i love i miss them
tell them i love them i miss them

not: sözlerini severim bu şarkının.zati Jonas'ın fucking deyişi takdire şayan..

I





olamadım kimsenin gözdesi hayatım boyunca
nasıl başlarsan öyle gidermiş ya hani
annem bile öğleden sonraları beni uykuya yatırır
komşu gezmelerine giderdi
o günlerde ilgi beklerdim gülüyorum kendime
şimdi ilgiciğe bile razıyım
bi türlü lojmanın birinci takımına giremedim
duydum ki komşu mahalleden çocuğun biri taşınmış
komşu mahallenin defansının değişmezleri arasına girerken buldum kendimi
uzaktan şutlarımla can yakmadım desem
kritik gollere engel olmadım desem
yalan
ama hiç kimse üzerime koşup atlamadı , üstüme
hep boşa kaçmakla pas pas diye bağırmakla yetindim
bilgisayarım da yoktu ki içime kapanıyım
kendimi mortal kombat aleminin kollarına bırakıyım
şıpsevdi aldım bisürü kıza
ama neden hiçbiri elektrik alamadı benden
sınıfın komiği olmaya çalışırken belki bir nebze popülarite yakalırım mahiyetinde
neden anlaşılamadım
ve bir gün bütün bunların nedeni anlaşıldı
annem dedi ki bana "seni çingenelerden aldık biz"
keşke bıraksaydınız doğal ortamımda beni
belki ben de dalımda güzeldim
koparmasaydınız
dedim
ben dedim
.

65th Annual Golden Globe Awards

  • 0

Best Motion Picture - Dram


Atonement (2007)


Best Motion Picture - Musical or Comedy


Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Drama


Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Drama


Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Musical or Comedy

Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Musical or Comedy

Best Performance by an Actor in a Supporting Role in a Motion Picture


Best Performance by an Actress in a Supporting Role in a Motion Picture


Best Director - Motion Picture


Kaynak..

Sesli Düşünüyorum : Loin Des Villes





hani herkesin iyi yaptığı bişey vardır ya hayatta.tamam belki herkesin yoktur ama çoğu kişinin de vardır.her neyse benim var bi tane en azından , saçmalamak.kısa süre önce bunu keşfettim kendi içimde yaptığım yolculuk sırasında - aferin güzel gidiyosun -, aslında tam olarak öyle değil de , yani hiç öyle değil işin açığı ece erken napmıştır acaba diye düşünürken geçen hafta sabahın köründe televizyonda yemek programı yaparken gördüm onu.evet ona bakınca "ben de yaparım ne var" dedim ve, içimdeki ses de "işte buldun" diye yanıtladı beni ilk başta sabah mahmurluğuyla jeton düşmese de kısa süre içersinde "heeeee" diye yüzümde geniş bir gülümsemenin belirmesi bir oldu .belki de çok istediğimden birşeyde iyi olmayı hemen kendimi "zaten sen şöyle iyisin , böyle iyisin" diye bilgilendirmiştim, mutlu olmuştum.

A Starway to Nowhere

  • 0




bazı şeyleri aş artık diyorum bazen kendime.mahsun kırmızıgül'ün bile entelektüel olmak suretiyle köklü bir değişim geçirdiği bir dünyada benim hala aynı komplekslerimin olması endişe verici.bu herkesin söylediğini kafaya takma sonra da tekrar tekrar aynı anları yaşayıp "of hacı keşke şöyle deseydim" triplerine girmek kompleksle açıklanabilir ancak kusura bakmıyım.burdan aslında mevzunun acısını çıkarmak isterdim kendimden ama malum sınavlar..

bu arada kendini anlatma derdine kapılmayıp sadece duruşuyla efenime söyliyim gözleriyle özgüven abidesi şeklinde durabilen insanlara hayranlığım sonsuz.kim bilir evrimimin son noktası odur belki ama eminim o noktaya gelemeden daha bir çukura düşeceğim.

yukardaki paragrafı yazan "karamsar ben" e selamlar o olmasa kendimi tanımlayabileceğim bir duruşum yok ama onun sayesinde karamsar diyebiliyorum kendime.o zaman niye hep yüzümde aptal bir gülümseme var bu da ayrı aptallık.

yukardaki "yazıların topunu yazan ve çalışmayı anlaşılmaz biçimde geciktirmeye devam eden ben" e selamlar.onun sayesinde sonumu görmekte güçlük çekiyorum.

ve son söz..önemli olan çok çalışmak değil düzenli çalışmak..


not: neden bizim de kendi avril lavigne'imiz yok? erol köse'ye selamlar..

not 2: hani böyle kendi içimde bisürü kişilik taşıyormuşum gibi oldu ya hani şizofrenik gibi oldum.dedim ki kendime demin film gibi adamsın dedim.çok hoşuma gitti sonra çikılatamdan bi kıt ısırdım.sinan çetin'e selamlar

Ahmed The Terrorist

Basketbolcu Çıkartmaları Nr.9




Bill Russell





Jerry West





John Havlicek





Wilt Chamberlain


not:Jerry West NBA logosundaki adamdır aynı zamanda.Yıllarca Oscar Robertson sanmıştım ama yanılmışım.Chamberlain de bir maçta 100 sayı atmak ve bilimum hayvani istatistiklere imza atmıştır zamanında.100 sayının hatıra fotoğrafı:


Marduk - İzmir

  • 0



final öncesi felan demeyip gittim bugün marduk konserine.tabii sonrasında bi gittim de iyi mi ettim sendromu yaşadım ama başarıyla atlattım.şimdi sıra kulaklarımdaki uğultunun geçmesinde bu da hallolursa derse yumulcam yine.

konser liseli ergen grubun pogo denemeleri dışında başarılı geçti ama şarkı sayısı da azdı bana kalırsa.genelde son albümlerinden çaldılar ,ben de son albümlerini daha çok dinlemiş olduğumdan iyi yönde etkilendim..


Neticede Marduk konseri mükemmel bir konserdi!

Film Replikleri #4





#1
Neo: Whoa. Déjà vu.
Trinity: What did you just say?
Neo: Nothing. Just had a little déjà vu.
Trinity: What did you see?
Cypher: What happened?
Neo: A black cat went past us, and then another that looked just like it.
Trinity: How much like it? Was it the same cat?
Neo: It might have been. I'm not sure.
Morpheus: Switch! Apoc!
Neo: What is it?
Trinity: A déjà vu is usually a glitch in the Matrix. It happens when they change something.

#2
Spoon boy: Do not try and bend the spoon. That's impossible. Instead... only try to realize the truth.
Neo: What truth?
Spoon boy: There is no spoon.
Neo: There is no spoon?
Spoon boy: Then you'll see, that it is not the spoon that bends, it is only yourself.

#3
Morpheus: The pill you took is part of a trace program. It's designed to disrupt your input/output carrier signal so we can pinpoint your location.
Neo: What does that mean?
Cypher: It means fasten your seat belt Dorothy, 'cause Kansas is going bye-bye.

Sesli Düşünüyorum : Popomundo

  • 1



nerdeyse bir yıl oldu şu oyuna başlayalı.thevenin grubuyla sayısız başarılara imza attım,şehir şehir dolaştım,en önemlisi baba oldum - hatta iki kez oldum ama ikincisinin hastane kontrolünden kaçıyorum - ama şunu gördüm ki " türk genci acayip bi şekilde tanışmak istiyor ".evet bugün türkiyeden üçüncü şehir olarak izmir de oyuna eklenmiş.bunlar sözlerin anlamını yitirdiği anlar artık..

Elisha Cuthbert

  • 0

Puf




literatürde çeşitli şekillerde isimlendirildiğini biliyorum ancak ben hep puf ismini layık gördüm ona..pastaneden alsam veya başka birinden yesem tamam ben de profiteröl diyim ekler diyim ama annem yapınca hemen puf a dönüyor -ki zaten bu tür kremalı tatlıların yapıldığı tencereyi kendim bizzat sıyırmazsam tad alamıyorum , olayın benim için anlamı kalmıyor..

Hrant Dink'in Ardından

  • 0





Ruh Halimin Güvercin Tedirginliği

Başlangıcında, "Türklüğü aşağılamak" suçlamasıyla Şişli Cumhuriyet Savcılığı'nca hakkımda başlatılan soruşturmadan tedirginlik duymadım. Bu ilk değildi. Benzer bir davaya zaten Urfa'dan aşinaydım.

2002 yılında Urfa'da gerçekleşen bir konferansta yaptığım konuşmada "Türk olmadığımı... Türkiyeli ve Ermeni olduğumu" söylediğim için "Türklüğü aşağılamak" suçlamasıyla üç yıldan beri yargılanıyordum.

Duruşmaların gidişatından dahi habersizdim. Hiç ilgilenmiyordum. Urfa'dan avukat arkadaşlar gıyabımda yürütüyorlardı celseleri.

Şişli Savcısı'na gidip ifade verdiğimde de hayli umursamazdım. Sonuçta yazdığıma ve niyetime güveniyordum. Savcı, yazımın sadece birbaşına hiç bir şey anlaşılmayan o cümlesini değil, yazının bütününü değerlendirdiğinde, benim "Türklüğü aşağılamak" gibi bir niyetimin bulunmadığını kolaylıkla anlayacaktı ve bu komedi de bitecekti.

Soruşturma sonunda bir dava açılmayacağına kesin gözüyle bakıyordum. Kendimden emindim

Ama hayret işte! Dava açılmıştı.

Yine de iyimserliğimi kaybetmedim.

O kadar ki, telefonla canlı olarak bağlandığım bir televizyon programında, beni suçlayan avukat Kerinçsiz'e "Çok heveslenmemesini, bu davadan herhangi bir ceza yemeyeceğimi, eğer ceza alırsam bu ülkeyi terk edeceğimi" dahi dile getirdim.

Kendimden emindim, gerçekten yazımda Türklüğü aşağılamak gibi bir niyetim ve kastım -hiç ama hiç- yoktu. Dizi yazılarımın tamamını okuyanlar bunu çok net olarak anlayacaklardı.

Nitekim işte, bilirkişi olarak tayin edilen İstanbul Üniversitesi öğretim üyelerinden oluşan üç kişilik heyetin mahkemeye sunmuş olduğu rapor da bunun böyle olduğunu gösteriyordu.

Endişelenmem için bir sebep yoktu, davanın şu ya da bu aşamasında muhakkak yanlıştan dönülecekti.

"Ya sabır" çeke çeke...

Ama dönülmedi.

Savcı, bilirkişi raporuna rağmen cezalandırılmamı istedi.

Ardından da hakim altı ay mahkumiyetime karar verdi.

Mahkumiyet haberini ilk duyduğumda, kendimi, dava süresi boyunca beslediğim ümitlerimin acı tazyiki altında buldum. Şaşkındım... Kırgınlığım ve isyanım had safhadaydı.

"Bak şu karar bir çıksın, bir beraat edeyim, siz o zaman bu konuştuklarınıza, yazdıklarınıza nasıl pişman olacaksınız" diye dayanmıştım günlerce, aylarca.

Davanın her celsesinde "Türkün kanı zehirlidir" dediğim dile getiriliyordu gazete haberlerinde, köşe yazılarında, televizyon programlarında. Her seferinde "Türk düşmanı" olarak biraz daha meşhur ediliyordum. Adliye koridorlarında üzerime saldırıyordu faşistler, ırkçı küfürlerle.

Pankartlarla hakaretler yağdırıyorlardı. Yüzlerceyi bulan ve aylardır yağan telefon, email, mektup tehditleri her seferinde biraz daha artıyordu.

Tüm bunlara "Ya sabır" çekip, beraat kararını bekleyerek dayanıyordum. Karar açıklandığında nasıl olsa gerçek ortaya çıkacak ve bu insanlar yaptıklarından utanacaklardı.

Tek silahım samimiyetim Ama işte karar çıkmıştı ve tüm ümitlerim yıkılmıştı. Gayrı, bir insanın olabileceği en sıkıntılı konumdaydım.

Hakim "Türk Milleti" adına karar vermişti ve benim "Türklüğü aşağıladığımı" hukuken tescillemişti. Her şeye dayanabilirdim ama buna dayanmam mümkün değildi.

Benim anlayışımla, bir insanın birlikte yaşadığı insanları etnik ya da dinsel herhangi bir farklılığı nedeniyle aşağılaması ırkçılıktı ve bunun bağışlanır bir yanı olamazdı.

İşte bu ruh haliyle, kapımda hazır bekleyen ve "Daha önce dile getirdiğim gibi ülkeyi terk edip etmeyeceğim"i teyit etmek isteyen basın ve medyadan arkadaşlara şu açıklamada bulundum:

"Avukatlarıma danışacağım. Yargıtay'da temyize başvuracağım ve gerekirse Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'ne de gideceğim. Bu süreçlerden herhangi birinden aklanamazsam ülkemi terk edeceğim.

Çünkü böylesi bir suçla mahkum olmuş birinin benim kanaatimce aşağıladığı diğer yurttaşlarla birlikte yaşama hakkı yoktur."

Bu sözleri dile getirirken yine her zamanki gibi duygusaldım. Tek silahım samimiyetimdi.

Kara mizah

Ama gelin görün ki beni Türkiye insanının gözünde yalnızlaştırmaya ve açık hedef haline getirmeye çalışan derin güç, bu açıklamama da bir kulp buldu ve bu kez de yargıyı etkilemeye çalışmaktan hakkımda dava açtı.

Üstelik bu açıklamayı tüm basın ve medya vermişti ama onların gözüne batan ille de AGOS'takiydi. AGOS sorumluları ve ben, bu kez de yargıyı etkilemekten yargılanır olduk. "Kara mizah" dedikleri bu olsa gerek.

Ben sanığım, bir sanıktan daha fazla kimin yargıyı etkileme hakkı olabilir ki?

Ama bakın şu komikliğe ki sanık bu kez de yargıyı etkilemeye çalışmaktan yargılanıyor.

"Türk Devleti adına"

İtiraf etmeliyim ki Türkiye'deki "Adalet sistemi"ne ve "Hukuk" kavramına olan güvenimi fazlasıyla yitirmiş durumdaydım.

Nasıl yitirmeyeyim? Bu savcılar, bu hakimler üniversite okumuş, hukuk fakültelerini bitirmiş insanlar değiller mi? Okuduklarını anlayacak kapasitede olmaları gerekmiyor mu?

Ama gelin görün ki, bu ülkenin Yargı'sı bir çok devlet adamının ve siyasetçinin de dile getirmekten çekinmediği gibi bağımsız değil.

Yargı yurttaşın haklarını değil, Devlet'i koruyor.
Yargı yurttaşın yanında değil, Devlet'in güdümünde.

Nitekim şundan bütünüyle emindim ki, hakkımda verilen kararda da her ne kadar "Türk Milleti adına" deniyor olsa da, şu çok açık ki "Türk Milleti adına" değil, "Türk Devleti adına" verilmiş bir karardı bu.

Dolayısıyla, avukatlarım Yargıtay'a başvuracaklardı, ama bana haddimi bildirmeye karar vermiş derin güçlerin orada da etkili olmayacaklarının garantisi neydi?

Hem sonra zaten, Yargıtay'dan hep doğru kararlar mı çıkıyordu?

Azınlık Vakıfları'nın mülklerini elllerinden alan haksız kararlara aynı Yargıtay imza atmamış mıydı? Başsavcının çabasına rağmen.

Nitekim işte başvuruda bulunduk da ne oldu?

Yargıtay Başsavcısı tıpkı bilirkişi raporunda olduğu gibi suç unsuru bulunmadığını belirtti ve beraatimi istedi ama Yargıtay yine de beni suçlu buldu.

Ben yazdığımdan ne kadar eminsem Yargıtay Başsavcısı da o kadar okuyup anladığından emindi ki, karara da itiraz etti ve davayı Genel Kurul'a taşıdı.

Ama, ne diyeyim ki, bana haddimi bildirmeye soyunmuş olan ve muhtemelen de davamın her kademesinde bilemeyeceğim yöntemlerle varlığını hissettiren o büyük güç, işte yine perde arkasındaydı.

Nitekim Genel Kurul'da da oy çokluğuyla benim Türklüğü aşağıladığım ilan edildi.

Güvercin gibi

Şu çok açık ki, beni yalnızlaştırmak, zayıf ve savunmasız kılmak için çaba gösterenler, kendilerince muradlarına erdiler.

Daha şimdiden, topluma akıttıkları kirli ve yanlış bilginin tesiriyle Hrant Dink'i artık "Türklüğü aşağılayan" biri olarak gören ve sayısı hiç de az olmayan önemli bir kesim oluşturdular.

Bilgisayarımın güncesi ve hafızası bu kesimdeki yurttaşlar tarafından gönderilen öfke ve tehdit dolu satırlarla yüklü.

(Bu mektuplardan birinin Bursa'dan postalandığını ve yakın tehlike arzetmesi açısından da hayli kaygı verici bulduğumu ve tehdit mektubunu Şişli Savcılığı'na teslim etmeme rağmen bugüne değin herhangi bir sonuç alamadığımı yeri gelmişken not düşeyim.)

Bu tehditler ne kadar gerçek, ne kadar gerçek dışı? Doğrusu bunu bilmem elbette mümkün değil.

Benim için asıl tehdit ve asıl dayanılmaz olan, kendi kendime yaşadığım psikolojik işkence.

"Bu insanlar şimdi benim hakkımda ne düşünüyor?" sorusu asıl beynimi kemiren.

Ne yazık ki artık eskisinden daha fazla tanınıyorum ve insanların "A bak, bu o Ermeni değil mi?" diye bakış fırlattığını daha fazla hissediyorum.

Ve refleks olarak da başlıyorum kendi kendime işkenceye.
Bu işkencenin bir yanı merak, bir yanı tedirginlik.
Bir yanı dikkat, bir yanı ürkeklik.

Tıpkı bir güvercin gibiyim...

Onun kadar sağıma soluma, önüme arkama göz takmış durumdayım.

Başım onunki kadar hareketli... Ve anında dönecek denli de süratli.

İşte size bedel

Ne diyordu Dışişleri Bakanı Abdullah Gül? Ne diyordu Adalet Bakanı Cemil Çiçek?

"Canım, 301'in bu kadar da abartılacak bir yanı yok. Mahkum olmuş hapse girmiş biri var mı?"

Sanki bedel ödemek sadece hapse girmekmiş gibi...

İşte size bedel... İşte size bedel...

İnsanı güvercin ürkekliğine hapsetmenin nasıl bir bedel olduğunu bilir misiniz siz ey Bakanlar..? Bilir misiniz..?
Siz, hiç mi güvercin izlemezsiniz?

"Ölüm-Kalım" dedikleri

Kolay bir süreç değil yaşadıklarım... Ve ailece yaşadıklarımız.
Ciddi ciddi, ülkeyi terk edip uzaklaşmayı düşündüğüm anlar dahi oldu.

Özellikle de tehditler yakınlarıma bulaştığında...

O noktada hep çaresiz kaldım.

"Ölüm-Kalım" dedikleri bu olsa gerek. Kendi irademin direnişçisi olabilirdim ama herhangi bir yakınımın yaşamını tehlike altına atmaya hakkım yoktu. Kendi kahramanım olabilirdim, ama bırakın yakınımı, herhangi bir başkasını tehlikeye atarak, yiğitlik yapmak hakkına sahip olamazdım.

İşte böylesi çaresiz zamanlarımda, ailemi, çocuklarımı toplayıp, onlara sığındım ve en büyük desteği de onlardan aldım. Bana güveniyorlardı.

Ben nerede olursam onlar da orada olacaktı.
"Gidelim" dersem geleceklerdi, "Kalalım" dersem kalacaklardı.
Kalmak ve direnmek.

İyi de, gidersek nereye gidecektik?
Ermenistan'a mı?

Peki, benim gibi haksızlıklara dayanamayan biri oradaki haksızlıklara ne kadar katlanacaktı? Orada başım daha büyük belalara girmeyecek miydi?

Avrupa ülkelerine gidip yaşamak ise hiç harcım değildi.
Şunun şurasında üç gün Batı'ya gitsem, dördüncü gün "Artık bitse de dönsem" diye sıkıntıdan kıvranan ve ülkesini özleyen biriyim, oralarda ne yapardım?

Rahat bana batardı!

"Kaynayan cehennemler"i bırakıp, "Hazır cennetler"e kaçmak herşeyden önce benim yapıma uygun değildi.

Biz yaşadığı cehennemi cennete çevirmeye talip insanlardandık.
Türkiye'de kalıp yaşamak, hem bizim gerçek arzumuz, hem de Türkiye'de demokrasi mücadelesi veren, bize destek çıkan, binlerce tanıdık tanımadık dostumuza olan saygımızın gereğiydi.
Kalacaktık ve direnecektik.

Bir gün gitmek mecburiyetinde kalırsak ama... Tıpkı 1915'teki gibi çıkacaktık yola... Atalarımız gibi... Nereye gideceğimizi bilmeden... Yürüyerek yürüdükleri yollardan... Duyarak çileyi, yaşayarak ızdırabı...

Öylesi bir serzenişle işte, terk edecektik yurdumuzu. Ve gidecektik yüreğimizin değil, ama ayaklarımızın götürdüğü yere... Her neresiyse.

Ürkek ve özgür

Dilerim böylesi bir terk edişi hiç ama hiç yaşamak mecburiyetinde kalmayız. Yaşamamak için fazlasıyla umudumuz, fazlasıyla da nedenimiz var zaten.

Şimdi artık Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'ne başvuruyorum.
Bu dava kaç yıl sürer, bilemem.

Bildiğim ve beni bir miktar rahatlatan gerçek şu ki, hiç olmazsa dava bitene kadar Türkiye'de yaşamaya devam edeceğim.
Mahkemeden lehime bir karar çıkarsa kuşkusuz çok daha sevineceğim ve bu da demektir ki artık ülkemi hiç terk etmek zorunda kalmayacağım.

Muhtemelen 2007 benim açımdan daha da zor bir yıl olacak.
Yargılanmalar sürecek, yeniler başlayacak. Kimbilir daha ne gibi haksızlıklarla karşı karşıya kalacağım?

Ama tüm bunlar olurken şu gerçeği de tek güvencem sayacağım.

Evet kendimi bir güvercinin ruh tedirginliği içinde görebilirim, ama biliyorum ki bu ülkede insanlar güvercinlere dokunmaz.
Güvercinler kentin ta içlerinde, insan kalabalıklarında dahi yaşamlarını sürdürürler.

Evet biraz ürkekçe ama bir o kadar da özgürce.

Hrant Dink

Ghosts of Loss






what is it that makes a person great, admired by creation,
well pleasing in the eyes of god? what is it that makes a
person strong, stronger than the whole world; what is it
that makes him weak, weaker than a child? what is it that
makes a person unwavering, more unwavering than a rock;
what is it that makes him soft, softer than wax? -- it is love!
what is it that is older than everything? it is love. what is
it that outlives everything? it is love. what is it that cannot
be taken but itself takes all? it is love. what is it that
cannot be given but itself gives all? it is love. what is it
that perseveres when everything falls away? it is love. what is
it that comforts when all comfort fails? it is love. what is it
that endures when everything is changed? it is love. what is it
that remains when the imperfect is abolished? it is love. what
is it that witnesses when prophecy is silent? it is love. what
is it that does not cease when the vision ends? it is love. what
is it that sheds light when the dark saying ends? it is love.
what is it that gives blessing to the abundance of the gift? it
is love. what is it that gives pith to the angel's words? it is
love. what is it that makes the widow's gift an abundance? it is
love. what is it that turns the words of the simple person into
wisdom? it is love. what is it that is never changed even though
everything is changed? it is love; and that alone is love, that
which never becomes something else.

Søren Kierkegaard

Basketbolcu Çıkartmaları Nr.8




Oscar Robertson





Magic Johnson





Pete "Pistol" Maravich





John Stockton

Futbolcu Çıkartmaları Nr.6

  • 0



Zinedine Zidane





Alessandro Del Piero





Edgar Davids





Michel Platini

Proudhon ve Anarşizm by L. Gambone

GİRİŞ

Pierre Joseph Proudhon'un çalışmalarını okumam yirmi yılı buldu. Bakunin, Kropotkin, Malatesta ve Goldman, hepsi bana oldukça aşinaydılar; peki "Anarşizmin Babası" hakkında bu kadar suskun olmam nedendi?. Bu kısmen Marks'ın çalışmalarının kamuoyu üstündeki genel etkisine bağlanabilir. Marks Proudhon üzerinde kıyıcı işler yaptı, ve Hal Draper gibi Marksistler Proudhon'u otoriter veya faşist eğilimli olarak gösterecek bağlamından koparılmış alıntılar yaptılar veya utanç verici açıklamalar ortaya çıkardılar. Proudhon'un "tutarsız" olduğunu veya "pek de anarşist olmadığı"nı iddia eden anarşistler de var. İngilizce konuşan liberterler arasında, P.J. "mülkiyet hırsızlıktır" ifadesi ve hükümeti kınaması, ve de birkaç ufak tefek şeyle bilinmektedir.

Onun çalışmalarını en sonunda okuduğumda, "tutarsız" veya "pek de anarşist olmamak" bir yana, "Besancon'lu Bilge" [bende] pratik olan ve ütopik karşıtı bir anarşizm olarak gözüktü --Mevcut toplum içindeki potansiyellere dayanan, dışardan dayatılan bir doktrin veya ideoloji olmayan bir anarşizm. Proudhon'un anarşizm algısı özgün olduğuna ve diğerleri ondan türediğine göre, eğer bu sonraki varyasyonlar orijinal olandan önemli bir şekilde farklılaşıyorlarsa, o zaman belki de bu değişikliklerinin olumlu veya "ilerici" bir doğaya sahip olup olmadıkları sorgulanmalıdır. Anarşizmin tarihi, genel olarak Proudhon ve Bakunin'in oluşum dönemi kolektivizmden anarşist komünizme ve sendikalizme doğru yönelen doğrusal bir ilerleme olarak görülür. Ancak tarihte daha sonra gerçekleşen herşeyin, daha önce olanlardan ne daha iyi olması ne de bir gelişmeyi ifade etmesi birer zorunluluktur.

Halk zihninde, anarşizm fanatiklerin veya teröristlerin mantık dışı doktrindir. Ancak Proudhon'un anarşizmi mantıksal, şiddet karşıtı ve ütopik olmayan bir anarşizmdir. Ancak, "eylemli propaganda" dönemi olumsuz anlayışı için zemin hazırlamıştır. Orijinal olarak algılandığı şekliyle anarşizm [kendisinin] tam karşıtına dönüştü. Bu tarihte hiç de sıradışı bir şey değildir; orijinal Hristiyanları ve Engizasyonu, Nietzsche ve "Nietzschecileri" bir düşünün.

Anarşizmin özgün anlayışından tamamen farklı bir şeye dönüşmesi, yanlızca akademik ilginin alanında olan bir şey değildir. Levithan Devlet ve Yeni Dünya Düzeni'nden beri, tarihimizdeki en büyük meydan okumalarla karşı karşıyayız. Ancak kitlesel bir hareket bizi kurtarabilir. Bölünmüş bir halk asla bu işi başaramaz. Proudhon'un felsefesi bu tip bir hareketin yapılandırılabileceği temeli sağlamaktadır. O, popülizm ile liberterlik ve "sol" ile "sağ" liberterlik arasında bir köprü kuran ender düşünürlerden birisidir.



PROUDHON ANARŞİZM AÇISINDAN NE ANLAMA GELİR?

Kamuoyu anarşizmin kaos veya terörizm anlamına geldiğini düşünür. Ancak anarşist olduğunu iddia eden pekçok insanın da anlamı konusunda kafası karışıktır. Bazıları anarşizmin yapmak istediğin herşeyi yapma hakkının olduğunu benimseyen bir doktrin olduğunu düşünür. Bazıları ise saf anarşist ütopyanın --bir nevi dünyevi bir barış ve özgürlük Cennet'e-- erişilecek günü düşler. Bunların hiç biri Proudhon'un düşüncesi değildir. "Anarşi" saf veya mutlak bir özgürlük durumu değildir, çünkü saf anarşizm sadece bir ideal veya efsanedir.

"(Anarşi) ..., insani hükümet ideali, ... bu ideale erişene kadar yüzyıllar geçecektir, ancak bizim yasamız o yönde ilerlemektir, o amaca hiç durmadan giderek yaklaşmaktır, ve bu nedenle ben federasyon ilkesini destekliyorum. ... hükümet veya otoritenin bütün izlerinin ortadan kaybolması olası değildir ..."

Proudhon, halkın otoritenin rolünü en aza indirgemesini arzular; sürecin bir parçası olarak, bu anarşiye yol açabilir de açmayabilir de. Sonuç, sürecin kendisi kadar önemli değildir.

"(Anarşi) kelimesiyle, siyasi ilerlemenin en aşırı sınırına işaret etmek istedim. Anarşi ..., bilim ve hukuğun gelişmesiyle oluşan özel ve kamusal bilincin tek başına düzeni sağlamaya ve tüm özgürlükleri garanti etmeye yeterli olduğu bir hükümet veya anayasa biçimidir. ... Polis, önleyici ve baskıcı yöntemler memuriyetliğinin, vergi v.b. kurumları en aza indirilmiştir; ... monarşi ve yoğun merkezileşme ortadan kaybolur, [bunun yerini] komüne dayanan federal kurumlar ve yaşam tarzı alır." (NOT: "Komün" belediye anlamına gelir).

Gerçek dünyada, tüm mevcut siyasi anayasalar, anlaşmalar ve hükümet biçimleri uzlaşma ve dengeye dayanır. Bu iki terimden hiç birisi, [yani] ne Otorite ne de Özgürlük ortadan kaldırılamaz; anarşinin amacı yanlızca otoriteyi azami şekilde sınırlamaktır.

"Tüm örgütlü toplum biçimlerinin temelini oluşturan iki ilke, [yani] Otorite ve Özgürlük [ilkeleri], bir yandan devamlı bir çatışma hali içinde birbirlerine karşıttırlar; öte yandan da hiç biri bir diğerini ortadan kaldıramaz veya [bu karşıtlığı] çözüme kavuşturamaz, bu ikisi arasında bir tür uzlaşma olması gereklidir. Hangi sistem tercih edilirse edilsin, bu ister monarşik, demokratik, komünist veyahut anarşist olsun, [bu sistemin] ömrü karşıt ilkeyi hesaba katma derecesine bağlı olacaktır."

"...yani monarşi ve demokrasi, komünizm ve anarşizm, bunların hepsi kendi kavramlarınının saflığı içinde kendilerini gerçekleştiremezler, karşılıklı olarak ödünç almalarla bir diğerini tamamlamak zorundadırlar. Burada herhangi bir karşıt görüşü dinleyemeyecek fanatiklerin hoşgörüsüzlüğünü azaltacak bir şeyler kesinlikle vardır ... Onlar, o zavallı biçareler, kendi ilkelerine vefasız olmaları gerektiğini, [yani] siyasi imanlarının bir tutarsızlıklar [toplamı bir] doku olduğunu, .... aykırılıkların [çelişmelerin] tüm programların kökünde yattığını öğrenmelidirler."

Mutlak anarşiyi redderek ve açık uçlu bir süreci tercih ederek, Proudhon tüm mutlakçılık ve ütopyacılık biçimlerini yermişti. Ütopyacılığın tehlikeli olduğunu ve mutlakçılığın bir ürünü --somut gerçeklikle zihnin soyut ürünlerini ayırd etmekte başarısız olan bir düşünce biçimi-- olduğunu düşünür. Anarşist kuram açık uçlu, "gevşek" olmalıdır. Ne katı-köşeli bir determinizm [gerekircilik] ne de "tarihin zorunlu aşamaları" vardır Proudhon'a göre.

"... yazarlar pratiği kuramdan, gerçeği idealden ayırt etmekte başarısız olan, yanlış olduğu kadar da tehlikeli olan siyasi bir varsayımı yanlış bir şekilde kabullenmişlerdir, ... her gerçek hükümet zorunlu olarak bir karışımdır ..."

"... pek az kişi bugünkü gidişatı savunmaktadır, ancak ütopyalardan tiksinme hiç de daha az yaygın değildir".

Ütopya sadece tehlikeli bir efsane [mit] olarak kalmamakta, çalışan insanlar bu tip boş hayallerle kendilerini meşgul etmeyecek kadar pratik ve zekidirler.

"Halk aslında hiç de ütopyacı değildir, ... mutlak olana hiç inanmazlar ve tüm a priori [önsel, önceden mantıksal olarak çıkarımsanmış] sistemleri redderler..."

Ortada kolay bir --Dünyevi Cennet-- çözüm yok; işler iyileşebilir, ancak biz yine de çalışmalıyız. İşte bu, entelektüellerin tüm süslü rüyalarının ve sistem-simsarlıklarının karşısında olan, onun katı gerçekçiliğidir. Yoksunluk [ing. destitution, aşırı yoksulluk] değil, yoksulluk --ki bununla lüksün olmamasını ifade eder-- iyi bir yaşamın temelidir.

Mutlakçılığı reddederken, Proudhon asla özgürlük sorunu hakkında laf kalabalığı yapmamıştır. Eşitliği özgürlüğün karşısını koyan, ve birincisi için bu ikincisinin kısıtlanmasını talep eden modern solun aksine, Proudhon kararlı bir liberterdir:

"Lois Blanc cumhuriyetçi sloganı tersine çevirecek kadar ileri gitmişti. Artık Özgürlük, Eşitlik, Kardeşlik dememektedir; o Eşitlik, Kardeşlik, Özgürlük! ... Eşitlik! demektedir. Ben bunun --ne kurama ne de sınırlamaya gereksinimi olmayan-- Özgürlüğün doğal bir ürünü olduğunu düşünüyordum. ... yerel iktidarın gücünü çoğaltarak vergilerin, merkezi otoritenin kaldırılması. İşte Jakobenlikten ve Komünizm'den kaçınmanın yolu burada yatar."

PROUDHON'UN DEVRİMİ

Proudhon anarşist toplumu nasıl tanıtmaktadır? Ütopyacı projelerle veya sil baştan bir devrimle değil, "bu devasa makinanın, ... Devlet'in çarklarını birbiri ardına küçülterek, basitleştirerek, merkezsizleştirerek ve bastırarak, ekonomik sistemdeki siyasi veya hükümetsel sistemin yok olmasına yol açmak, onu dağıtmak, batırmak."

"devrimci eylemi toplumsal reformun bir aracı olarak öne sürmemeliyiz, çünkü bu sahte araçlar[-ın kullanılması] basitçe zora veya keyfiliğe başvurmak olacaktır, kısacası bir çelişki olacaktır. Ben şahsen sorunu şöyle ortaya koyuyorum; toplumdan alınan refahı ekonomik bileşimle topluma geri verilmesini sağlamak."

"Biz barışçıl bir devrim istiyoruz ... devirmekten sizi sorumlu tuttuğumuz kurumları bizzat kullanmalısınız ... öyle ki, yeni toplum adeta eskisinin kendiliğinden, doğal ve zorunlu bir gelişimi olarak görülecektir; ve devrim, eski düzeni ortadan kaldırırken, yine de ondan kaynaklanacaktır."

Proudhon bir devrimciydi, ancak onun devrimi şiddet içeren bir ayaklanma veya bir iç savaş demek değildi; daha ziyade toplumun dönüştürülmesi demektir. Bu dönüşüm doğası itibariyle temelde ahlakidir ve değişimi isteyenlerden en yüksek etiğe sahip olmalarını talep eder:

"Küçük reformlar, veya küçük ekonomiler veya küçük hatalar diye bir şey yoktur. İnsanın yaşamı, toplumun devamlı bir reform içinde olduğu bir savaşımdır, o nedenle reform yapalım ve durmaksızın reform yapmaya devam edelim."

Kendini algılayışı ılımlı bir kişidir; senden-daha-ahlaklı, sizden-daha militan olma tavırlarıyla meşgul olmaya gereksinimi duymamıştır.

"Ben düzenin en büyük sanatçılarından birisiyim, en ılımlı ilericilerden birisiyim, bugüne kadar yaşayan en az Ütopist olan ve en pratik reformcularından birisiyim."

FEDERALİZM

Kendinden yönetimi [self-government] veya anarşiyi başarmanın yolu federasyon'dur. Proudhon, otorite ve Devlet'i federal bir sistem yardımı ile ortadan kaldırmayı arzular. Aşağıdaki alıntıda nasıl Devlet'in hala var olduğuna, ancak artık yok olma yoluna girdiğine dikkat ediniz.

"Özü daima devletten ziyade yurttaşlara, ve merkezi iktidardan ziyade belediyesel ve ilçesel otoritelere güç sağlamak olan federasyon anlaşması, bizi doğru yöne ulaştıracak tek şeydir. ... birliğe dahil olan yurttaşlar 1. devlete feda ettiği kadar devletten kazanmalıdır. 2. anlaşmanın, ... özel amacına --[yani] federasyon olarak adlandırılan siyasi anlaşmaya-- erişmek için vazgeçmesi gereken hariç olmak üzere, özgürlüğüne tamamen sahip olmalıdır. Özgür birlik ... yegane toplum biçimidir. Yasalar sisteminin yerini alacak olan anlaşmalar sistemi gerçek hükümeti, halkın gerçek egemenliğini, [yani] CUMHURİYET'i oluşturacaktır."

SİYAH VE BEYAZ DEĞİL

Anarşizm dahil olmak üzere tüm hükümet biçimlerinin karışık bir tabiata sahip olması nedeniyle, Proudhon hükümet tiplerini bir devamlılık [süreklilik] içinde canlandırabilmiştir. Bütün hükümetlerin diğerleri kadar otoriter olması gerekmez.

"...anayasal monarşi sınırlı bir monarşiye yeğdir: aynen temsili demokrasinin (monarşik) anayasalcılığa tercih edilebilir olduğu gibi."

Bununla beraber, hükümetleri iki tipe ayırmıştır; Özgürlük Rejimi ve Otorite Rejimi. Anarşi ve demokrasinin aynı liberter çatı altında yer aldığına dikkat ediniz. Hiç şüphesiz aklında ABD ve İsviçre vardı. Günümüzün seçkinci demokrasinin burada yer alması pek olacak bir şey değildir.

"Otorite Rejimi

1. Herkesin birisi tarafından yönetilmesi - monarşi

2. Herkesin herkesçe yönetilmesi - komünizm

Özgürlük Rejimi

1. Herkesin her bir kişi tarafından yönetilmesi - demokrasi

2. Her bir kimsenin her bir kişi tarafından yönetilmesi - anarşi veya kendinden yönetim.

PROUDHON'UN İKTİSADI

Proudhon'un ilgisi yanlızca toplumun siyasi örgütlenmesiyle sınırlı değildi. İlk eserlerinde, örneğin Mülkiyet Nedir?'de, kapitalist ekonominin doğasını ve sorunlarını ele almıştı. Kapitalizme karşı derinlemesine eleştirel olmakla beraber, birliği putlaştıran günün sosyalistlerini de karşı çıkmıştı. Kendi haline veya kişilere bırakılması daha iyi olacak şeyler vardır. Aynı zamanda ne çeşit birlik örgütlenmesi gerektiği sorusu vardı. O, ister Fourierci koloniler olsun isterse komünist ütopyalar olsun, tüm sistemlere şüpheyle yaklaşırdı. Sosyalistleri, seküler bir dinin inanırları gibi nasıl duvara çivilediğine dikkat ediniz.

"Birlik, bir dogmadır [inaktır] ... bir ütopyadır , ... bir SİSTEMDİR ....; onlar, sabit fikirleriyle toplumun hayali bir plan üstünden yeniden inşaasıyla ... sonlanmaya mahkumdurlar. ... Bu gibi yorumcularla sosyalizm bir din haline gelir ..."

"Birlik doğası itibariyle özgürlüğün karşısında olan, ve zararını yeterince telafi etmedikçe hiç kimsenin bağımlı olmaya razı olmayacağı bir bağdır. ... Birliğin ilkeleri ile toplumun bizi şekillendirdiği sonsuz sayıda çeşitli yöntem arasında bir ayrım yapalım. ... birlik yanlızca belli koşullar altında uygulanabilirdir. ..."

"Herhangi bir dışsal iktisadi karşılık veya herhangi bir önde giden çıkar olmaksızın kurulan birlik; bir birliğin kendi başına gerçek bir değeri yoktur, bir efsanedir [mittir]."

KARŞILIKÇILIK

Proudhon, karşılıkçılığı hem kapitalizmin hem de sosyalizmin alternatifi olarak öne sürdü. Karşılıkçılık bir [zihinsel] tasarım değildi, Lyon işçileri tarafından kurulmuş olanlar gibi, var olan karşılıklı yardımlaşma toplulukları ve kooperatiflerinin gözlemlenmesine dayanarak şekillendirmişti. Sanayideki kooperatif birlikler ancak belli koşullar altında --büyük ölçekli üretim-- uygulanabilirdi.

"...karşılıkçılık, insanların ancak üretim talepleri, malların ucuzluğu, tüketimin gereklilikleri ve bizzat üreticilerin güvenliği gerektirdiği ölçüde --yani, halkın özel üretime güvenmesinin olası olmadığı durumlarda-- birlik olmasını amaçlar ... Böylece ne bir sistematik görüş, ... ne de parti ruhu veyahut boş bir aşırı duygusallık ilgili kişileri birleştirmiş olur."

"Üretimin büyük bir işbölümü gerektirdiği durumlarda işçiler arasında bir BİRLİK oluşturulması gereklidir ... çünkü bu olmaksızın onlar astlar ve üstler olarak birbirlerinden ayrı kalmaya devam edeceklerdir, ve böylece de özgür ve demokratik bir toplumda [birbirlerine] karşıt olan, efendiler ve işçiler sanayi kastlarını ortaya çıkaracaklardır. Ancak ürün bireyin veya ailelerin faaliyetleri ile sağlanabildiği zaman,... orada birlik için elverişli bir durum yoktur."

Proudhon küçük-ölçekli mülkiyet sahipliğinin taraftarıydı. O büyük endüstrilerdeki bireysel mülkiyete karşı çıkar, çünkü işçiler haklarını ve mülkiyeti kaybedeceklerdir. Mülkiyet güçlü bir demokrasinin kurulması için hayatidir ve büyük-ölçekte bunu başarmanın yegane yolu kooperatif birliklerdir.

"Devlet'i ... karşılayacak kapasitede bir gücü nerede bulabiliriz? Mülkiyetten başka [böylesi bir güç] yoktur ... Devlet'in mutlak hakkı, mülkiyet sahibinin mutlak hakkı ile çelişki içindedir. Mülkiyet, mevcut en devrimci kuvvettir."

"... demokrasi ilkelerinin yerleştiği ölçüde, emekçi sınıfların bu ilkeleri bireysel mülkiyet lehine yorumladıklarını göreceğiz."

"(Karşılıkçılık) ...sermaye ve Devlet'in emeğe tabi olmasını sağlayacaktır"

Büyük-ölçekli sanayideki yabancıllaşma ve sömürünün üstesinden işçilerin kooperatif birlikleri aracılığıyla gelinmelidir. Bu birlikler demokratik temellerde işletilmelidirler, aksi takdirde işçiler aynen kapitalist sanayilerde olduğu gibi kendilerini tabi olma konumunda bulacaklardır. Bir pragmatist olan Proudhon, tüm görevlerin [işe] uygun olmaya göre yapılması gerektiğini, ve ödemenin ise yetenek ve sorumluluk ölçüsünde derecelendirilmesi gerektiğini düşünür.

"Birlikteki her birey ... şirkette [ortaklıkta] bölünmez bir hisseye, ... uygunluğu ölçüsünde her göreve gelme hakkına sahiptir; ... tüm görevler seçime, ve kendi hukuku içinde üyelerin onayına tabidir. Ödemeler ise görevin doğasına, yeteneklerin önemine ve sorumlulukların boyutuna orantılı olmalıdır."

Proudhon devlet kapitalizminin ve devlet sosyalizminin düşmanıydı. Hükümet en fazlasından yeni bir girişimin gelişimini başlatabilir veya ona yardım edebilir, ancak ona asla sahip olamaz ve kontrol edemez.

"Özgür bir toplumda, hükümetin rolü kanunları hazırlamak, kurumsallaştırmak, oluşturmak, başlatmak, tesis etmek[tir]; mümkün olduğunca az idareci konumunda olması gerekir ... Devlet bir müteşebbis [girişimci] değildir ... Bir kez bir başlangıç yapılıp, makina oluşturulduktan sonra, görevlerin icra edilmesini yerel otoritelere ve yurttaşlara bırakarak devlet geriye çekilir."

"[Para basımı] ... kentlere bırakılan bir sanayidir. İmal edilmesini denetlemesi gereken bir müfettiş olması gerektiğini kabul ediyorum, ancak devletin rolü bundan daha öteye gitmemelidir."

Aşağıdaki alıntı Proudhon'un ekonomik ve siyasi fikirlerinin iyi bir özetini sunmakta:

"Benim, son 25 yıl içinde gelişmiş olan ekonomik düşüncelerimin tümü, siyasi görüşlerimin tümü, bugüne ve geleceğe ilişkin umutlarımın tümü [sırasıyla] üç kelimeyle tanımlanabilir; tarımsal-endüstriyel federasyon, siyasi federasyon veya merkezsizleşme, ve ilerici federasyon."

YURTSEVER PROUDHON

Soyut bir enternasyonalizmi (işçilerin vatanı yoktur) benimseyen anarşist ve sosyalistlerin aksine Proudhon bir yurtseverdi. İnsanlar ortak bir coğrafyayı, tarihi, kültürü ve dili paylaşırlar. Normal olarak, yaşamlarının bu yönlerine ve bunların korunmasına yönelik olumlu duygular taşırlar. Bu, soyut enternasyonalistlerin anlamadığı bir şeydir.

"Benim tek sadakatım, sevgim ve umudum Özgürlüğe ve ülkemedir. Özgürlüğe, ... Gal'in [Gal, Fransa'nın eski adıdır] bu kutsal toprağına düşman olan herşeye sistematik bir şekilde karşı çıkarım."

Ancak Fransa milliyetçilerin inandığı gibi bir soyut varlık veya ulus devlet değildi. Fransa topraktır, insanlardır ve onların dili, tarihi ve kültürüdür. Proudhon milliyetçilikten nefret ederdi, ülkesinin pekçok farklı bölge ve kültürden meydana geldiğinin farkındaydı. Bu farklı grup ve yerelliklerin gelişip büyümesini ancak siyasi merkezsizleşme ve federal bir birlik izin verecektir. Daha sonraki anarko-sendikalist işçi kuşakları özgürlük ve patrie'i [yurtseverliği] biraraya getiren bu duyguları paylaşacaktı. Sendikalistlere göre patrie parazitler ve hainler olarak gördükleri yönetici seçkinler tarafından değil, emekçi insanlar tarafından temsil edilmekteydi.


ANARŞİZM NEDEN DEĞİŞTİ?

Proudhon "anarşi" hakkında yazmış olsa da, o bir anarşist harekete önderlik etmedi. Liberterler kendilerini sosyalist ve hatta sosyal demokrat olarak görüyorlardı. (Bireyci Benjamin Tucker kendisini "bilimsel sosyalist" olarak nitelendirecek kadar ileri gitmişti) "Sosyalist" kelimesi o zaman oldukça farklı bir anlama sahipti --o zamanlar anlamı kooperatif üretim demekti. Kolektivizm veya devletçilik anlamındaki sosyalizm, büyük ölçüde Alman Sosyal Demokrat Partisi'nin hegemonyası sonucunda ortaya çıkan, daha sonraki bir gelişmeydi. "Anarşist" ismi, Proudhon'un ölümünden 11 yıl sonraya değin, 1876'ya kadar benimsenmemişti. Şiddeti, entrikacılığı ve komünizmi benimseyen bu yeni otoriterlik karşıtlığı öncellerinden oldukça farklıydı. Proudhon'un anarşizminin değiştiği süreçlerin ayırt edilebilir aşamaları vardır. Bunlardan ilki, kolektivizm lehine karşılıkçılığın reddedilmesidir.

Proudhoncular, kolektivist olmayan Uluslararası Emekçiler Birliği'nin (Birinci Enternasyonal) [ing. International Working Men's Association] kurulmasında yardımcı olmuşlardı. Ancak, 1868-9'da emekçi sınıfın militanlığındaki artış pekçok üyeyi radikalleştirdi. Enternasyonal'in 1868 Brüksel Kongresi sırasında, (topraktaki de dahil olmak üzere) kolektivizmi onaylayan bir önerge kabul edildi.Proudhoncular itiraz ettiler ve çoğu Enternasyonal'den ayrıldı. Kısa zaman içinde "anti-otoriterler"in en önemli lideri haline gelecek olan Bakunin, bu önerinin destekliyordu. Kolektivizm komünizm değildi, ancak bu yolda atılan bir adımdı --karşılıkçılık ile komünist ütopya arasındaki orta noktaydı. Proudhon, eğer yaşıyor olsaydı, kolektivizmi ve anarşist-komünizmi "birlik kültü [tarikatı]" olarak suçladığı şeye pekala bir geri dönüş olarak değerlendirebilirdi.

Karşılıkçılık ile kolektivizmin ortak pek az yönü vardır. Karşılıkçılık, tarımsal toprak ve küçük ölçekli üretim üstünde bireysel sahipliğin devam ettirilmesini amaçlar. Büyük ölçekli endüstri gönüllü örgütlenmelerden (işçi kooperatiflerinden) oluşur. Kolektivizm ise tüm mülkiyeti ve endüstriyi kolektifleştirmeyi amaçlar, ve devrimci kolektivistlere göre bu zorla yapılacaktır.

Proudhon'u daha sonraki anarşizm biçimlerinden ayıran ayrım çizgi Paris Komünü'ydü. 1871 öncesinde, yüzyılın başında oldukça vahşi olan sınıflar arası ilişkiler oldukça ılımlı bir hale gelmişti. Üst sınıflar içinde, emekçiler ve hatta "sosyalizm" taraftarı destek bulunabiliyordu. Britanya Başbakanı Disraeli işçilere olan sempatisini dile getirmişti, Lincoln Enternasyonal ile, ve dünyanın en büyük gazetesi olan New York Tribune'ın editör ve yazarları olan --Proudhon ve Charles Fourier'in takipçileri olan-- Charles Dana ve Horace Greely ile mektuplaşıyordu. İktidarın silahla ele geçirilmesi ve rehinelerin Parisli işçiler tarafından idam edilmesi bu duygunun altını kazdı.

Paris Komünü öncesindeki on yıl boyunca Proudhonculuk Fransız işçi sınıfı radikalizmi arasında hakim biçimken, Komün'ün başarısızlığı Proudhon'un aşamacılığına ve barışçıl değişimciliğine olan inancı zayıflattı. Komün'ün kötü sonuçları bu azalmanın en önemli nedeniydi. Misillemeler --30.000 kişi idam edildi ve bir o kadarı da hapse atıldı veya New Kaledonya'ya sürgün edildi-- tahmin edileceği üzere, "burjuvaziyle herhangi bir işbirliğine karşı büyük bir inançsızlığa, ... aşırı devrimciliğin ve hatta intikamcı duyguların ifade edilmesine prim verilmesine; ... [bu] ... retoriğin [söylemin] sosyalist militanlığın ayrılmaz bir aracı haline gelmesine"yol açtı.

Komün başarısız olsa da, hem Bakunin hem de Marks tarafından izlenmesi gereken bir örnek olarak değerlendirildi; iktidarın silahla ele geçirilmesi ve devrimci bir komünal hükümet, işçi sınıfının kurtuluşunun yolu olarak görüldü. Bakuninciler Lyon ve Barselona'da yeni "Paris Komünleri"ni [gerçekleştirmeye] giriştiler, her ikisi de feci bir şekilde başarısız oldu. Yine de devrimci Komün düşüncesi yaşamaya devam etti.

Komün'ün başarısız olması, hatalı bir şekilde olaydan sorumlu tutulan Enternasyonal için bir felaket oldu. Örgütü kurtarmak ve (Marks'ın Enternasyonal'i ele geçirmek için arkasından dolap çevirdiği) Bakunin'in artan etkisini bastırmak için, Marksist hizip Londra merkezli Genel Konsey'e daha çok kuvvet kazandırılmasını düşündü. Pekçok kişi bu operasyona karşı çıktı, ancak Konseye olan düşmanlığın anarşizmle per se [kendi başına] pek az bir ilgisi vardı. Bu daha çok, Marks ve destekçileri tarafından iktidar-odağı olarak değerlendirilen ulusal federayonların özerkliğini devam ettirmek için yapılan bir mücadeleydi. Jura Federasyonu tarafından düzenlenen muhaliflerin "St. İmier Enternasyonal"i Bakunincileri, Proudhoncuları ve pekçok anarşist olmayan kimseyi kapsamaktaydı. Anarşist komünizmin ortaya çıkacağı grup, işte bu gruptu (St. İmieristler).

Paris, Lyon ve Barselona komünlerin başarısızlığı ve Enternasyonal'in Avrupa genelinde baskı altına alınması sonucunda, devrim beklentileri gerçekten de ümitsiz bir hale gelmişti. Bakunin ve destekçilerine göre, [devrim] düşüncesini canlı tutmak için tek umudu, "bilinçli bir seçkinler grubu"nun eylemleriydi. Böylece, "Avrupa'daki durumun umutsuzluğu aşırı eylemleri talep eder"ken, buradan "eylemli propaganda" ortaya çıktı. Dışardaki olaylar da keza etkili oldu. Narodniklerin Rusya'da düzenledikleri suikastler, yeni anarşistlerin şiddete karşı sempati beslemesinde önemli bir faktördü.

1874'de saat yapımı endüstrisinde [yaşanan] ekonomik krizin de etkisi oldu. Jura Federasyonu, James Guillaume gibi ılımlı kolektivist ve sendikalist eğilimlilerden meydana geliyordu. [Saat endüstrisinin] düşüşü, ayaklanmacılığı ve eylemli propagandayı destekleyen militan İtalyan Enternasyonalistlerinin etkisinin artması anlamına geliyordu. İsviçre hareketi en sonunda 1880'lerde dağıldı. Sonuçta hareketin vurgusu, anakıta Avrupa'sının en gelişmiş sektöründen (Fransa ve İsviçre'den) en geri alanlarına (İtalya ve Rusya'ya) kaydı. Bu değişikliklerin anarşist doktrinin gelişimini, özellikle de şiddet ve entrikacılık yönündeki gelişimini etkilemesi kaçınılmazdı.

Demokratik ülkeler, komün katliamına rağmen, esas olarak liberaldiler. Buralarda yurttaşlık ve hukuk kavramı vardı, ve böylece de göreceli olarak barışçıl bir toplumsal değişim olasılığı vardı. Geri ülkelerde ise düşük sınıflar sığır olarak görülüyordu, ve sivil özgürlükler çok azdı. Entrikacılık ve şiddet, bir ölçüde haklılık payıyla birlikte, gerekli olarak değerlendirildi. Sorun, bu gibi fikirlerin Fransa, Britanya ve ABD gibi ülkelere aktarılmasıyla ortaya çıktı.

Keza liderliğin kendini eğitmiş olan zanaatkarlardan aristokratlara ve burjuvaziye kayması da gerçekleşti. Bu pekçok durumda, anarşizmin, somut ve pratik olmaktan soyut ve ütopyacı olmaya kaymasına neden oldu. Bu, işçi sınıfı yaşamının gerçekliklerinden fazlasıyla uzak olan, dünyaya soyutlamalar ve kendinden tahvilli ideolojiler aracılığıyla bakan yüksek sınıf radikallerin tabiatıydı. Bu, aynı zamanda da şiddeti yücelten ve romantikleştiren gruptu.

Şiddet kültüyle birlikte ekonomide de değişimler meydana geldi. Kolektivizmin yerini komünizm aldı. Bu yeni gelişmeye karşı çıkan James Gullaume şöyle diyordu: "emeğin ürünlerinin paylaşımı ile ilgili ... yöntemleri belirlemek topluluğa kalmıştır"[ve bu karşılıkçılığın, kolektivizmin veya komünizmin katı çizgisine terk edilemez. 1876'e gelindiğinde, İtalyan anarşistleri refahın birikimini ve böylece de eşitsizliğin ortaya çıkmasını engelleyecek tek yol olduğuna inandıkları komünizm lehine kolektivizmi terk ediyorlardı. Cafiero'ya göre, "Bir kimse komünist olmadan ... anarşist olamaz ... En azından kısıtlama fikrinden dolayı halihazırda ... otoriterlik mikrobunu içinde barındırır". 1883 Anarşist Bildirgesi şöyle diyordu, "Biz her insanoğlunun kendisini mutlu kılan herşeyi yapma hakkını ve [bunu sağlayacak] araçları talep ediyoruz".

Böylece anarşizm, --Proudhon'un realistik anlayışının bir hayli uzağında kalan-- saf bir ütopyacılıkla mutlaklaştırıldı. Ölümün ardından 15 yıl bile geçmeden, pratik karşılıkçılığın yerine komünizm, şiddet karşıtlığının yerini şiddet kültü, mutlakçı düşüncenin dehşetinin yerini yeni bir mutlakçılık ve ılımlılığın yerini ise hoşgörüsüz bir retorik [söylem] almıştı.

Komün'ün vahşice bastırılması veriliyken, yoksa Proudhon en nihayetinde naif miydi? Kuramının yerine Bakuninizmin ve anarşist-komünizmin geçmesi haklıydı mı? Komünün kötü sonuçlarının ardından Bakunin'in takipçilerinin şiddete başvurmasını kimse suçlayamaz. Böylesi vahşi bir baskının Proudhon'un etkilerini felç etmesi ve zayıflatması anlaşılablir bir şey. Ancak, bunun anlaşılabilir olması başka bir şey, tarihin uzun dönemli değerlendirilmesi ise başka bir şey. Gelişmiş demokratik toplumlardaki toplum daha vahşi bir hale gelmemiştir. Komün'ün bastırılması tarihte (demokrasilerde) çok gerilerde kalmıştır, bu tipteki ilk ve son olaydır. Ardından gelen yüzyıl boyunca daha fazla özgürlük kazanılmıştır, ve insanlar gelirlerin otuz kat arttığını, haftalık çalışma süresinin yarıya indiğini ve yaşam süresi beklentisinin ikiye katlandığını görmüşlerdir. (Her ne kadar son zamanlarda eğilim tersi yönde gözükse de) Devrimci anarşist-komünistler (ve Keza Maksistler) açısından büyük bir mesele vardı - devrim olmamıştı.

Marks Proudhon'a "küçük burjuva anarşisti" diyerek saldırıyordu, ancak aslında Fransa 1940'lara kadar aslen küçük burjuva bir ülke olarak kalmaya devam edecekti. Herhangi bir hareketin başarısı bu grubun [harekete] dahil edilmesini gerektiriyordu. Küçük burjuvaziyi göz ardı etmek veya suçlamak, onları monarşistlerin veya faşistlerin ellerine bırakmak demekti. Proudhon'un anarşizmi, sanayi işçileri kadar, köylüleri, zanaatkarları ve ustaları da cezbetmişti. Ve işçilerin ücretleri arttıkça, onlar da mülk satın almaya başladılar. Bunu bir kere başlattıktan sonra, zorluklarla elde ettikleri kazançları Sosyalist Devletin yapışkan ellerine terk etmeye en isteksiz olanlar da onlardı. Köylü Proudhon gerçeği, tüm soyut düşünce ve hayalleriyle burjuva Marksistlerinden çok daha iyi kavrıyordu.

Bakunincilerin ve anarko-komünstler bunu önceden göremediler, ne de onlardan bu beklenebilirdi. Böylece, 120 yıl sonra, geçmişin hataların anlaşılmasının sayesinde, toplumun bugün şiddet ve komünizm doktrinlerinden ziyade Proudhonculuğa uygun bir yönde evrilmiş olduğunu görebiliyoruz. Keza, Proudhonculuğun bu zaman zarfında ve bugün hala var olduğu gerçeği de göz ardı edilmemelidir. Karşılıkçılar ve federalist hareketler gelişmiş ve Fransız toplumu üstünde etkili olmuştur.

Feci "eylemli propaganda" döneminin ardından, anarşizmin tekrar kendi ayakları üstünde durması için yirmi yıldan daha fazla bir süre geçmişti (bazıları tam anlamıyla asla ayağa kalkamadığını söyleyebilir). Bu yeniden ayağa kalkma Proudhon'a ve Guillaume gibi ılımlı kolektivistlere yönelmeyi içermiştir. Daha ılımlı ve gerçekçi bir anarşizm --anarko-sendikalizm olarak bilinen-- ortaya çıkmıştır. Sendikalizmle beraber anarşizm ilk defa ve şimdiye kadar son defa popüler bir hareket haline gelmiştir. Bu anlayış tüm dünyaya yayıldı, 1920'nin ortasında milyonlarca işçi bu sendikaların üyesiydi. Sendikalizmin 1930'larda komünizm ve faşizm tarafından yok edilmesi, onun daha önceki başarılarının göz ardı edilmesine neden olmamalı. Otuz yıl boyunca, köylülerin ve işçilerin kitlesel liberter hareketi var oldu. Yirminci Yüzyıl'ın ağırlıklı olan totaliter yönelimi dikkate alındığında, bu hiç de küçümsenecek bir şey değildir.

L. Gambone

La Boulange




ilk tanışıklığımız daha okula gitmezkene alt komşumuz leyla teyzelerde yaptığımız kahvaltılara rasgelir onunla..sonra taşınınca komşumuz uzun bir dönem boyunca ancak konya'ya yaptığımız ziyaretlerde görebilmiş,tadına bakabilmiştim..ama bir iki yıldır zor günler arkada kaldı netekim annem de ısrarlarıma dayanamıyarak mandalina reçeli yapmaya başladı..şimdi ılgına her geldiğimde sabah o kadar dayanıyorum ki reçele bütün gün ağzım şekerli şekerli dolanıyorum etrafta ,adeta ağzımdan bal damlıyor..

Lamentos A Poema Muerto





bitirdin beni popüler kültür..devamlı sorguluyorum kendimi yaşama tarzımla alakalı olarak yani bu yaptıklarım,dinlediklerim,okuduklarım,izlediklerim gerçekten istediğim hayatın bir parçası mı..yoksa bir film karesinde gördüğüm aktörü veya çevremde yaşayan birini hayatıma mı kopyaladım senelerce..yalan mıydı şimdiye kadar yaşadığım herşey , devamlı mavi hapı mı yuttum gerçekleri görmemek için..böyle soruyorum işte muhtelif zamanlarda kendime ve tabii ki cevap veremiyorum ..kimse bilmediğinden soramıyorum ya da sorsam saygı duyar mıyım zaten..keşke kapalı yaşamasa mıydım bu kadar , paylaşsa mıydım herşeyimi , anlatsa mıydım dertlerimi kendi kendime yetmeye çalışmasa mıydım , işin aslı yaşantım hakkında bir başkasından en ufak bir eleştiri, bir uyarı duymaya tahammülüm yok..şimdi yine soruyorum eğer ki bu hayaller benim değildiyse bu yaşadıklarımı ben istemediysem mutlu muydum şimdiye dek bu kez kırmızı hapı seçsem göreceklerim çok mu korkutacak beni..çok sorum var kendime dair ve soracak kendimden başka yok kimsem..çok mu acındırdım kendimi acaba melankolik mi oldum daha önce dediğim gibi ama ben bu değilim ki üzgün görünemem..o kadar da güçlüyüm yani..en azından kendimi kapamadım popülere karşı bu da eğer yaptığım yalandıysa -ahah ne güzel kelimesin sen öyle- bile oranını biraz olsun küçültür..