nedense adeta bir kızılderili gibi her şaklama sesi sonrası ruhumun bir parçasının hapsolduğunu hissediyorum.belki insanın kendini özel hissetmesi için yapılan binbir tripten literatüre girmiş biri daha ama yine de böyle olması da engellemiyor beni.belki de bu düşünceye sarılışımda hiç de fotojenik olmayan tam anlamıyla bir bedene artı yüze sahip olmamın etkisi de vardır.çekindiğim fotoğraflara bakıyorum bakıyorum ulan diyorum ne biçim bi insanmışım ki ben sonra aynanın karşısına geçiyorum yoo son derece de eli yüzü düzgün bi insanım.anlıyamıyorum kendimi ne yaptığımı sanıyorum bilemiyorum.bi anda elimi koyacak çıkıntı gözümü çevirecek köşe bulamıyorum bakabildiğim en uzak yere bakıyorum ki acaba bi anlam katabilir miyim kendime diye.çırpınıyorum adeta güzel görüneyim fotoğrafta sonra fotoğrafları sepya efektine tutayım daha da etki kazanayım herkesin yonja avatarında dolaşayım ama olmuyor her zaman "geleceğe dönüş" teki fotoğraflardaymışcasına yok olmayı diliyorum..
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder