düne kadar, benmerkezli bir evrenin ağırlık merkezinde yer aldığımı sanıyordum. herkese bir yarıçap kadar uzakta, aynı mesafede, tek başımaydım. geçen haftaki konserinde pj harvey son şarkısını near the memorials to vietnam and lincoln olarak seçmişti çünki üstümdeki vietnam'dan aldığım tişörtü görmüş, bana bir gönderme yapmak istemişti. çeperimdeki herkesin hayatı bana yapılan göndermeler üzerinden rahatlıkla okunabilirdi zaten.
dün de aynı inanç ile eve doğru yürürken, okuduğum ve izlediğim tüm odysseylere dayanarak yerdeki kurumuş yaprağa bir tekme attım. onu epik bir yolculuğa çıkarmak istiyordum ne var ki bütün varlığımla ittiğim bu yaprak evrende bir kaldırım taşı kadar yer değiştirmişti. yoksa kendimi biraz fazla mı önemsiyordum?
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder