arkadaşlar geldi aklıma, her ortamda bir efektmişçesine gülebilen girdikleri her ortamı neşeye boğan ve deamlı üç beş kişi halinde dolaşan insanlara..çok korkuyorum onlardan ben ortaya çıktıkları her ortamda çaktırmadan o keskin sözlerine hedef olmadan uzaklaşmak düzlüğümle dalga geçilmeden kaçmak istiyorum..içimde yaşayan dobra kişiliğin de gereği olarak hem kaçıp üstüne de laf sokma çabasına girişmek istiyorum içimdeki bulantıyı keskin sözcüklerle ifade etmek istiyorum, onu da yapamıyorum netekim her zaman bir yanlış kelime etkisiz ses tonu vs. problemleriyle karşılaşıyorum gittikçe batıyorum onlar ise gittikçe yükseliyor..keşke etkisiz eleman olabilmeyi kabullenebilsem diyorum bazı zamanlar ama hayır içimdeki kocaman ego her zaman en önemli olmamı öğütlüyor bana böylece bu karışımlardan ben doğuyorum..belki her zaman hohaha efektleriyle gülemiyorum ya da böyle gülünen espriler de yapamıyorum - ki bu lafları kendimi avutmak için belki ucuz olarak niteliyorum -,futbol maçlarında bazıları gibi aşırı tepki veremiyorum ya da herhangi birisi için sanki kırk yıllık dostummuş gibi davranamıyorum,onun için zevklerimden vazgeçmiyorum..ama ben ne dersem diyim kendime bayılıyorum, adeta tapıyorum bile denebilir..sadece içimde bazen içimdeki sapıtık kişinin beni öldürmesinden korkuyorum tek sorunum bu..ama hiç de değişmeye niyetlenmiyorum..
kendim için böyle muhafazakar düşünürken nasıl keskin bir ideolijiyi savunabilirim onu da bilmiyorum, tutarsız geliyor..of tükendim yine bu kadar.
imza: prefix
ben de kendini seven insanlara hayranım, gerçek manada.. hiç kendimi sevemedim. çok denedim, türlü çeşit insanla kıyasladım kendimi, ama hep bi eksik, bi kusur buldum kendimde. tabii ki karşılaştırdıklarım mükemmel değildi, ama benim kendimde beğenmediğim her şey onlarda kusursuz bir şekilde var olduğu sürece ben hep eksik bi insanım.aynada yansımama küfrederken, bi taraftan da övülecek şeyler aradım gördüğümde.. benim de bazı güzel yanlarım var biliyorum ama kendimi o kadar sevmiyorum ki, hiçbir şey ifade etmiyor benim için.. bırakayım başkaları sevsin, görsün o yönlerimi diyorum, o da sıkıyo bi yerden sonra..çok sevilmek de kötü. işte o bahsettiğin, bulunduğu ortamın neşe kaynağıymış gibi sürekli pozitiflik yayan bir fener gibiyim.. daha bugün iş arkadaşım "sana karşı ciddi olamıyorum, yüzüne bakınca gülesim geliyor" dedi..(şebeğim ya..=) çok sıkıldım içimi dışıma taşıyamamaktan.. ciddi bi sorunun olduğunda kimseyi inandıramıyor insan..üf.. içim sıkıldı..
YanıtlaSilya bu durumdan kurtulabilecek bir şeyler bilmek ya da kendimi olduğum gibi sevmeyi öğrenmek istiyorum...
=(
not: ben de burada sesli düşündüm, fazlaca da saçmaladım kusura bakma, ama yazın neden oldu hepsine...
aslında tam olarak kasdettiğim bu neşe yayma durumu değildi daha çok yapmacıklıktan bahsediyorum ben ama neyse fazla da kurcalamamak sen söylemek istediklerini ben de söylemek istediklerimi söylemişim..
YanıtlaSilzaten yakınında olanlar sen anlatmadan halini anlarlar. diğerlerinin de ne düşündüğü önemsiz olmalı bence. gülmek iyidir her zaman. zaten yeteri kadar çelme takan varken psikolojiyi ayakta tutmak lazım...
YanıtlaSil